Γκουερτσίνο, Τζοβάνι Φραντσέσκο Μπαρμπιέρι

(Giovanni Francesco Barbieri Guercino, Τσέντο, Φεράρα 1591 – Μπολόνια 1666). Ιταλός ζωγράφος. Στη διαμόρφωσή του επέδρασε ο Λουντοβίκο Καράτσι, που χρησιμοποιούσε ισχυρές φωτοσκιάσεις για να τονίζει τα νατουραλιστικά έργα του, προαγγέλλοντας το μπαρόκ. Συγκεκριμένα ένας πίνακας του Καράτσι στο Τσέντο, Παναγία και άγιοι (1591), ενέπνευσε το πρώτο έργο του Γ. Παναγία και τέσσερις άγιοι (1616, μουσείο Βρυξελλών) και τις εικόνες της Αγίας Τράπεζας της αρχιερατικής εκκλησίας του Ρενάτσο. Το 1617 ο Γ. βρέθηκε στην Μπολόνια και το 1618 ταξίδεψε στη Βενετία, όπου γνώρισε τον Πάλμα τον Νεότερο, μελέτησε τα έργα του Τιτσιάνο και γενικά τη χρωματική ερμηνεία του φωτός της βενετσιάνικης ζωγραφικής. Με αυτή την εμπειρία ολοκλήρωσε την προσωπική του έκφραση, χαρακτηριστική για την έξαρση του φυσικού δεδομένου, με τη ζωγραφική αντίθεση του φωτός και της σκιάς. Σημαντικά έργα αυτής της περιόδου είναι Ο άγιος Βερναρδίνος και η Παναγία (Τσέντο, Πινακοθήκη), Μαρτύριο του αγίου Πέτρου (1618, Μοντένα, Πινακοθήκη Εστένσε), Ο άγιος Γουλιέλμος της Ακουιτανίας (Μπολόνια, Πινακοθήκη), Ο άγιος Βενέδικτος και ο άγιος Φραγκίσκος (Παρίσι, Λούβρο) και Ο Προφήτης Ηλίας τρέφεται από τον κόρακα (1620, Λονδίνο, συλλογή Μαόν). Αργότερα με πρόσκληση του πάπα Γρηγορίου IE’ Λουντοβίζι πήγε στη Ρώμη για να δημιουργήσει το 1621 το αριστούργημά του, τη νωπογραφία της Αυγής στην οροφή του Καζίνο Λουντοβίζι και αμέσως μετά, τον γιγάντιο Ενταφιασμό της αγίας Πετρονέλας (1622-23) για τη βασιλική του Αγίου Πέτρου (Πινακοθήκη Καπιτωλίου). Με τα έργα αυτής της περιόδου ο Γ. κατατάχθηκε στους κυριότερους εκπροσώπους της ιταλικής αλλά και της ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη άρχισε να επηρεάζεται από τις κλασικίζουσες τάσεις της τέχνης του Ντομενικίνο και του Γκουίντο Ρένι και από το θεωρητικόέργο Περί ζωγραφικής (Trattato della Pittura) του καρδινάλιου Αγκούκι. Η τεχνοτροπία του μεταβλήθηκε απότομα και στην υπόλοιπη παραγωγή του κυριάρχησε ένας διαρκώς αυξανόμενος έλεγχος της μορφής και του χρώματος με αποτέλεσμα τον προοδευτικό μαρασμό των λαμπρών προτερημάτων της νεότητάς του. Το 1623 επέστρεψε στο Τσέντο και το 1626 συμπλήρωσε στην Πιατσέντσα τη διακόσμηση του τρούλου της μητρόπολης, που είχε αρχίσει ο Μορατσόνε. Μετά τον θάνατο του Γκουίντο Ρένι το 1642, ο Γ., θέλοντας να τον διαδεχτεί, εγκαταστάθηκε στην Μπολόνια, όπου εργάστηκε εντατικά έως το τέλος της ζωής του. «Η περσική Σίβυλλα», πίνακας του Τζοβάνι Φραντσέσκο Μπαρμπιέρι Γκουερτσίνο (Πινακοθήκη του Καπιτωλίου).